Przyjaciele, uczniowie, rodzina, współpracownicy z różnych organizacji, uczelni i obecni z AWF - ponad sto osób zebrało się 23 stycznia br. w auli AWF, by wspólnie świętować jubileusz 70 urodzin i 50-lecia pracy naukowej prof. dra hab. Stanisława Kowalika. Były medale, statuetki, obrazy, książki, a nawet Oskar. Z mównicy padały słowa: uczony, mistrz, a najczęściej… przyjaciel.

- Profesora znam 11 lat. Zawsze fascynuje mnie radość, z jaką opowiada o książkach, które chciałby przeczytać albo które chciałby napisać - mówił dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego, Sportu i Rehabilitacji prof. dr Maciej Pawlak - organizator wydarzenia, przedstawiając sylwetkę jubilata.

- Profesor Kowalik, prywatnie Zbyszek, ma odwagę przeciwstawiania swojego zdania trendom, czyli ma to, co to charakteryzuje naukowca. Kiedy Profesor poświęca się jakiemuś tematowi ,to idzie na przysłowiową całość - dodał.

- Są profesorowie przez duże P i przez małe p. Ty na pewno należysz do grupy profesorów przez duże - powiedział na wstępie swojej wypowiedzi Jego Magnificencja Rektor AWF, dr hab. prof. AWF Dariusz Wieliński. - Często rozmawialiśmy ze sobą, dzieliliśmy się rozterkami, także tymi dotyczącymi najbliższych. Rozumieliśmy się doskonale, mimo różnicy wieku. Pamiętamy Twoje spotkania naukowe. Te spotkania stworzyły kapitał ludzki, dały fundamenty naukowe. To był moment rzetelnej dyskusji naukowej - wspominał JM Rektor.

Jubilat miał wygłosić wykład pt. O autorytecie w nauce, ale… odwołał go, żeby ten czas poświęcić na wspomnienia i podziękowania.

Fragmenty wypowiedzi Jubilata:

Wśród wielu ciepłych słów, życzeń i wręczonych prezentów znalazła się statuetka Oskara. Wręczył ją Prof. Wojciech Otrębski z Katedry Psychologii Rehabilitacji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie, mówiąc: - Z ogromną radością informujemy, że w roku jubileuszu w kategorii Mistrzowie Psychologii , za wybitną rolę Naukowca, Nauczyciela wielu pokoleń psychologów i niestrudzonego ambasadora psychologii rehabilitacji został Pan nagrodzony i otrzymuje statuetkę psychologicznego Oskara…

Wybrane fragmenty wypowiedzi Gości Jubileuszu:

Człowieka możemy ocenić nie po bogactwie, nie po ubraniu, ale po tym, ilu ma przyjaciół. Skarbem jest rodzina, skarbem są przyjaciele. Wszystko to ma Profesor Stanisław Kowalik, dla przyjaciół Zbyszek. Dziś obchodzimy 70-lecie Zbyszka i 50-lecie Stanisława. I zastanawiam się, skąd u niego ciągle te emocje, skąd ten zapał dziecięcy.

Dwie cechy najważniejsze, jakie ma Profesor, jakiego znam, to pracowitość i uczciwość. Zorganizował wiele obozów naukowych w naszym Domu Pomocy Społecznej . Nie wiem, kto więcej skorzystał, na pewno wszyscy, a dużo z tego my.

Praca Profesora Kowalika była pełna harmonii, życzliwości i twórczego niepokoju...

Pan Profesor jest człowiekiem renesansu, człowiekiem sztuki. A w życiu kierował się etyką i to jest przez wszystkich zauważane. Profesor Kowalik jest mistrzem i rekordzistą w nauce.

Pan Profesor uczył bliskości…, także w stosunku do moich kolegów, żony, dzieci.

Paweł Kuszczyński - Związek Literatów Polskich, oddział w Poznaniu

Profesor to jeden z największych znawców psychologii twórczości. Miałem okazję spotykać Profesora. To była zawsze wizyta u mędrca. Jest wielka pasja w tym człowieku… U naszego uczonego wyczuwam dobro, to najwyższa forma kontaktów ludzkich.

Przechodzenie do krainy bezczynności jest związane z czasem. „Czas nie jest klepsydrą, która przesypuje piasek, lecz żniwiarzem, który więzi snop…” pisał Antoine De Saint-Exupery. Jubilat przechodzi do czasu żniwiarza. To jest nasz czas osobisty. Jesteśmy bardziej swobodni….

Życzę, żeby Ci się dobrze wiodło. Żebyś realizował nowe, nieskrępowane idee, przy okazji realizując swoje najlepsze cechy. Krótko mówiąc - do roboty...

Poznałem Profesora 30 lat temu. Miałem okazje uczestniczyć w obozie naukowym. Tam poznałem Pana Profesora jako człowieka z ogromną pasją, ogromnie zaangażowanego w to, co robi…

Proszę Państwa, postanowiliśmy wspólnie z zespołem Katedry Psychologii i Rehabilitacji uhonorować Pana Profesora statuetką Oskara... Z ogromną radością informujemy, że w roku jubileuszu w kategorii Mistrzowie Psychologii , za wybitną rolę Naukowca, Nauczyciela wielu pokoleń psychologów i niestrudzonego ambasadora psychologii rehabilitacji został Pan nagrodzony i otrzymuje statuetkę psychologicznego Oskara…

Jesteś moją pracą magisterską i moją pracą doktorska. Jak mówiłeś o różach, to pomyślałam, że niejedna róża płatki rwała. Sama praca doktorska to była wisienka na torcie. Nauczyłeś mnie myśleć psychologicznie... Myślę o tych niedzielach, które oddawałeś nam. Pani Procesorowej należy się za to osobna impreza… Chciałam podziękować jeszcze za spływy kajakowe, i za siatkówkę, i za Odessę dziękuję, i za piwo na barce w Bydgoszczy dziękuję…

Jako podwładny Pana Profesora i pracownik już 25 lat, ale też uczeń… Chciałbym podziękować za atmosferę, jaką tworzył Profesor. Jako uczeń chciałem bardzo podziękować za motywację do rozwoju. Prof. na bieżąco recenzował moje prace badawcze. Mam nadziej, że długo jeszcze będziemy mieć przyjemność pracować z Panem Profesorem. Jestem przekonany, że mówię w imieniu wszystkich pracowników Katedry.

Dziękujemy za inspiracje, życzliwości i ogromne wsparcie. Pan Profesor miał kilka cennych inicjatyw w tej uczelni. Był Pan organizatorem spotkań dla przyszłych habilitantów. Trwało to 6 lat. Można było przedyskutować każdy problem. Nauczył nas Pan, że krytyka w nauce jest potrzebna. Czasami między wierszami a czasami wprost Profesor mówi, żeby nie zajmować się sprawami drugorzędnymi, to także w nauce bardzo ważne. Organizował Pan też seminaria Organizm-Ruch- Kultura. To było bardzo rozwojowe.

Nie mogło nam się zdarzyć nic lepszego niż pojawienie się Pana Profesora. Posiada Pan Profesor rzadko spotykaną umiejętność - uprawia Pan naukę w służbie człowiekowi. Najpiękniejsze, co mniej spotkało, to moc przyjaźnić się z Panem Profesorem. Pana osoba sprawia, że każdy czuje się wyjątkowy….

Jako, że jesteśmy na AWF-ie, to pozwól, że sparafrazuję słowa św. Pawła: „W dobrych zawodach występujesz, biegu na razie jeszcze nie ukańczaj, to jeszcze przed Tobą… Na koniec odłożony wieniec chwały… i myślę, że dzisiaj już część tego wieńca dostałeś. To ta miłość, życzliwość, tyle dobrych słów, tyle serdeczności. To jest największa nagroda. Co do czasu… Nie ma się czym martwić. Mianowicie można czas inaczej liczyć. A ponieważ ani Ty ani ja na matematyce się nie znamy, więc możemy liczyć sobie tak: każdy dzień to jednak dłużej żyjemy a nie krócej i niech tak pozostanie. Jest nadzieja, że tak będzie, ponieważ Leszek Kołakowski mówił, że w XVII wieku jeszcze można było, ale w XXI wieku już nie można powiedzieć, że coś jest niemożliwe czyli… ad multos annos… na wieki... niech tak pozostanie.